آسان بار | Asanbar | سامانه هوشمند حمل بارآنلاین

آسان بار محبوب­ترین و تخصصی­ترین، بازارگاه اینترنتی حمل بار در کشور است که تجربه ای متفاوت را به رانندگان حمل بار ارائه می­کند. با کمک اپلیکیشن حمل بار آسان بار دیگر فرقی نمی کند در کجای ایران قرار دارید، به محض ورود به اپلیکیشن از بارهایی که شرکت های حمل ونقل ( باربری ها) در سامانه هوشمند آسان بار ثبت کرده­اند، مطلع خواهید شد.

به عبارت­ دیگر آسان بار پل ارتباطی رانندگان و شرکت های حمل ونقل( باربری ها)در بستر اینترنت می­باشد.

مزایای استفاده از اپلیکیشن  آسان بار:

بدون کمیسیون: آسان بار هیچ‌گونه کمیسیونی از رانندگان دریافت نمی‌کند.

همیشه پر از بار: با استفاده از سامانه حمل بار  آسان بار دیگر هیچ مسیری را بدون بار طی نخواهید کرد.

ناوگان حمل­ ونقل متنوع: رانندگان وانت، نیسان، کامیون و کفی و.. همگی می‌توانند عضوی از خانواده حمل و نقل بار اینترنتی آسان بار باشند.

حذف واسطه : در این اپلیکیشن حمل بار آنلاین، رانندگان محترم می­توانند بدون واسطه با شرکت های حمل ونقل (باربری ها) در ارتباط باشند.

جستجوی صوتی : کاربران آسان بار می­توانند بار موردنظر خود را به­صورت صوتی جستجو کنند

تغییر بارگیر: رانندگان محترم می­توانند علاوه بر بارهای مختص ناوگان خود، بارهای سایر ناوگان­ها را نیز مشاهده کنند.

تنوع در انتخاب : انتخاب نوع بار و زمان حمل بار برای رانندگان مهیاست

مسیریابی آنلاین : در برنامه حمل بار آسان بار مکان بارگیری، محل تخلیه بار و مسیر حرکت بر روی نقشه به شما نمایش داده می‌شود.

نرخ کرایه ها : شرکت آسان بار در تعریف نرخ کرایه ها هیچ گونه دخالتی ندارد و کرایه ها مستقیم توسط شرکت های حمل ونقل ( باربری ها) تعریف میشود.

صافی راننده : مبلغ صافی راننده در اپلیکیشن آسان بار مشخص و شفاف خواهد بود.

بارهای اطراف من : رانندگان محترم می­توانند بارهای اطراف خود را بر اساس موقعیت جغرافیایی که در آن حضور دارند، مشاهده نموده و نزدیک­ترین و مناسب­ترین بار را انتخاب کنند.

امکان احراز هویت راننده : با واردکردن شماره کارت هوشمند در سامانه هوشمند آسان بار، رانندگان از سوی سازمان راهداری و حمل­ونقل جاده ای احراز هویت می شوند.

دعای رانندگان، عاملی برای مثبت‌اندیشی و افزایش تمرکز (قسمت اول)

دعای رانندگان چیست و چگونه به آن‌ها کمک می‌کند؟ در واقع، اولین چیزی که به رانندگان نیرو می‌دهد عشق است و دومین منبع انرژی دعا است.

شاید عجیب و ناآشنا به نظر برسد ولی میلیون‌ها راننده در سرتاسر جهان وجود دارند که از موارد مختلفی انگیزه می‌گیرند. درست است که این رانندگان قهرمانان امروز و فردای ما هستند ولی این قهرمانان هراس‌هایی هم دارند.

ما در زندگی برای هر چیزی دعا می‌کنیم، برای خوش اقبالی، برای سلامتی و برای امن بودن و همه این سه آرزو، آرزوی رانندگان نیز هستند.

رانندگان عاشق کاری هستند که انجام می‌دهند، آن‌ها قوی هستند و دوست دارند که کشور خودشان را در مسیر توسعه به پیش ببرند. با این حال، رانندگان به رغم قوی بودن، هیچگاه مطمئن نیستند دفعه بعد که فرمان را می‌چرخانند، چه چیزی انتظارشان را می‌کشد.

توجه داشته باشید با این که رانندگان دستمزد نسبتاً بالایی دریافت می‌کنند، ولی شغل‌شان یکی از خطرناک‌ترین شغل‌های دنیاست. رانندگان با این که این واقعیت را می‌دانند، ولی آن را به عنوان یک حرفه می‌پذیرند و با این کار در توسعه کشور مشارکت کرده و به اقتصاد آن کمک می‌کنند.

وقتی جاده‌های طولانی، بارها و مسیرهای خطرناک پیش روی رانندگان هستند، دعا کردن یکی از واجبات است. نه تنها رانندگان و خانواده آن‌ها به دعا کردن نیاز دارند، بلکه همگی ما باید برای سلامتی و ایمن ماندن رانندگان دعا کنیم. در واقع، رانندگان جان خودشان را به خطر می‌اندازند تا کارها پیش برود و مردم رضایت داشته باشند.

چرا رانندگان به دعا نیاز دارند؟

جملات و عباراتی که در دعاها به کار می‌روند، رانندگان را آرام می‌کنند، علاوه بر این، هنگامی که رانندگان در جاده هستند به آن‌ها قدرت می‌دهند و باعث می‌شوند به وقایع خوب ایمان داشته و افکار بد را از خودشان دور کنند.

دعاها به رانندگان نوعی آرامش روحی می‌دهند تا بهتر با مسائل غیر منتظره مواجه بشوند. دعا، رانندگان را به پیش می‌راند و به آن‌ها انگیزه می‌دهد تا بتوانند از پشت فرمان مسائل را مدیریت کنند. رانندگان از طریق دعا با خداوند در ارتباط هستند و دعا خواندن آن‌ها را گوش به زنگ نگه می‌دارد و باعث می‌شود از آغاز تا پایان مسیر هوشیار و امن باقی بمانند. علاوه بر این‌ها، دعا باعث می‌شود رانندگان به رویدادهای خوب ایمان داشته باشند و ذهن‌شان مثبت‌اندیش باشد. اگر کسی مثبت‌اندیش باشد، برای هر مشکلی یک راه حل خوب پیدا خواهد کرد.

صف طولانی توقف کامیون ها در مرز دوغارون همچنان ادامه دارد

در ورودی مرز دوغارون ثبت کامیون های ایرانی به کندی انجام می شود و باعت به وجود آمدن گلوگاهی پرترافیک شده است،علت این مشکل وجود یک باسکول است که ظرفیت این تعداد از کامیون ها را ندارد و سبب تشکیل صف های طولانی در دوغارون شده است.

نایب‌رئیس انجمن شرکت‌های حمل‌ونقل بین‌المللی خراسان رضوی با توضیح اینکه افزایش مدت‌زمان توقف کامیون‌ها در مرز دوغارون پایه اصلی مشکلات دیگر شده است گفت:مشکلات دوغارون را باید آن سوی مرز یعنی در افغانستان جست‌وجو کرد.

 

محمود امتی، نایب‌رئیس انجمن شرکت‌های حمل‌ونقل بین‌المللی خراسان رضوی در خصوص وضعیت مرز دوغارون به خبرنگار گفت: هنوز مشکل توقف‌های طولانی کامیون‌ها در مرز دوغارون حل‌نشده است.

 

وی با توضیح اینکه افزایش مدت‌زمان توقف کامیون‌ها در مرز دوغارون پایه اصلی مشکلات دیگر شده است، گفت: دلیل اصلی این مشکل، گمرک افغانستان و نه ایران است. گمرک افغانستان در ثبت CMR و گنجایش باسکول مشکل دارد.

 

امتی دراین‌باره توضیح داد: ثبت کامیون‌های ایرانی در ورودی مرز به‌کندی انجام می‌شود و ورودی مرز را به گلوگاهی پرترافیک تبدیل کرده است و از طرفی وجود تنها یک باسکول که ظرفیت پذیرش این تعداد کامیون از منطقه ویژه را ندارد عامل دیگری در تشکیل صف‌های طولانی کامیون ها در دوغارون شده است.

 

وی با بیان این‌که مشکلات در ایران به موضوع ناهماهنگی‌های بین‌بخشی ختم می‌شود و گفت: بین اداره گذرنامه و گمرک و ساعت کاری آن‌ها تفاوت‌هایی وجود دارد که البته بیشتر به یک هماهنگی بین بخشی نیازمند است.

 

 

به گفتهٔ این فعال حمل‌ونقلی مشکلات دوغارون را باید آن سوی مرز یعنی در افغانستان جستجو کرد و ایران برای حل این مشکل دو راه اصلی دارد:

 

الف. از طریق دیپلماسی و تلاش وزارت امور خارجه و گفت‌وگو با افغانستان

 

ب.  از طریق جلسات پایانه‌های حمل‌ونقلی در مرز مشترک.

 

وی با بیان اینکه ترددها در مرز دوغارون با احتساب رفت و برگشت به حدود 800 کامیون در روز می‌رسد رسیدگی به مشکلات این تعداد کامیون‌ها را واجب دانست.

 

 

 

این فعال حمل‌ونقلی هم‌چنین ادامه داد: یک مشکل قدیمی و کهنه دیگر هم وجود دارد و آن جاده مرزی بین دو گمرک است که به دلیل توافق نرسیدن دو گمرک، هنوز نتوانسته‌اند این جاده را آسفالت و تعریض کنند. بر این اساس مسیری که می‌تواند دو بانده باشد و در روز 1000 کامیون در آن تردد کند در بدترین شرایط باقی‌مانده است.

برنده رقابت شدید برای عرضه کامیون‌های خودران چه کسی خواهد بود؟

اروپا و آمریکا در حال رقابتی شدید هستند تا نخستین کسانی باشند که کامیون‌های خودران روانه جاده‌ها می‌کنند. این کار، کار بزرگی است، چون کامیون‌های خودران بسیار کم هزینه هستند، امن‌ترند و به رانندگان کمک می‌کنند زودتر به مقصد مورد نظرشان برسند.

با وجود رقابت تنگاتنگی که در این زمینه وجود دارد، با این حال، به نظر می‌رسد ایالات متحد قدری از اروپا جلوتر افتاده است. در واقع، قوانین سخت‌گیرانه کمتر، شبکه بزرگراهی گسترده‌تر و نوآوری‌های زیادتر باعث شده است ایالات متحده در این زمینه از اروپا پیشی بگیرد.

البته پیش از این در اروپا ماشین‌های خودران و ماشین‌های مرتبط به هم وجود داشته است ولی تاکنون برای حمل و نقل بار از آن‌ها استفاده نشده است. برای مثال، کمپانی اسکانیا در ماه دسامبر 2017 صد هزارمین کامیونش را به سیستم ارتباط فعال مجهز کرد. این سیستم به دفاتر اسکانیا اجازه می‌دهد از راه دور عیب و ایرادها را تشخیص بدهند و رانندگان را به گونه‌ای هدایت کنند که امنیت بیشتری داشته باشد و سوخت کمتری مصرف کند.

در ماه می گذشته نیز کمپانی دایملر از نخستین کامیونی رونمایی کرد که در سطح جهانی به صورت رسمی یک کامیون خودران شناخته شد و به احتمال زیاد ظرف یک دهه آینده در ناوگان‌های حمل و نقل خدمت‌رسانی خواهد کرد. این در حالی است که کامیون‌های خودران در آمریکا راهی بزرگراه‌ها شده‌اند و مدتی است کالا و بار جا به جا می‌کنند.

ظرف شش ماه گذشته، کامیون‌ خودرانی که توسط کمپانی امبارک (Embark) ساخته شده است حدود 650 دستگاه یخچال را از ال‌پاسو در تگزاس تا مرکز توزیع آن‌ها واقع در پالم‌اسپرینگ، کالیفرنیا (650 مایل) حمل کرده است. یک کامیون خودران شرکت Uber نیز 120 میل راه پیموده و 50000 قوطی نوشابه جا به جا کرده است. شرکت Waymo نیز به تازگی اعلام کرده است حمل بار به مقصد مراکز دیتای شرکت گوگل واقع در آتلانتا را به صورت آزمایشی با کامیون‌های خودران انجام خواهد داد. البته یکی از دلایلی که آمریکا در این زمینه جلو افتاده این است که بزرگراه‌های زیاد و طولانی دارد که برای انجام پروژهای آزمایشی بسیار مناسبند. انجام چنین آزمایش‌هایی در اروپا دشوار است چون باید با دولت چندین کشور مختلف هماهنگی‌هایی صورت بگیرد.

مشکل دیگری که بر سر راه قرار دارد، بازگشت سرمایه و رسیدن به سود است. هزینه تجهیز کردن یک کامیون بدون راننده می‌تواند بیش از بیست و پنج هزار دلار باشد و هزینه صرفه‌جویی در مصرف سوخت، دستمزد کارگران و هزینه تعمیر و نگهداری باید به اندازه‌ای باشد که سرمایه‌گذاری بر روی تولید این گونه کامیون‌ها را توجیه کند. وقتی هم صحبت از قوانین و مقررات سختگیرانه پیش می‌آید، باید گفت این قوانین در آمریکا کمتر وجود دارند و سازمان ایمنی و ترافیک در بزرگراه‌ها، سرفصل‌هایی برای وضع قوانین در تمامی بزرگراه‌های این کشور تعیین کرده است. از طرفی، اتحادیه اروپا برای هر کشور عضو این اتحادیه، قوانین متفاوتی وضع کرده است و چندین کشور که مسیر کامیون‌های خودران می‌تواند از آن‌ها عبور کند، عضو اتحادیه اروپا نیستند. مشکل دیگری که در اروپا وجود دارد این است که ممکن است خلافکاران کنترل کامیون‌ها را در دست بگیرند و آن را به همراه بار به کشورهای دیگر ببرند.

با همه این تفاسیر، باید گفت بازار کامیون‌های خودران فرصت بسیار بزرگی در اختیار می‌گذارد. اگر بزرگراه‌های مناسب و مقررات غیر سخت‌گیرانه وجود داشته باشد، نوآوری‌های زیادی می‌توانند ظهور کنند و به زودی مشخص خواهد شد که کامیون‌های خودران در کدام سوی اقیانوس اطلس زودتر راهی بزرگراه‌ها خواهند شد.