دعای رانندگان، عاملی برای مثبت‌اندیشی و افزایش تمرکز (قسمت اول)

دعای رانندگان چیست و چگونه به آن‌ها کمک می‌کند؟ در واقع، اولین چیزی که به رانندگان نیرو می‌دهد عشق است و دومین منبع انرژی دعا است.

شاید عجیب و ناآشنا به نظر برسد ولی میلیون‌ها راننده در سرتاسر جهان وجود دارند که از موارد مختلفی انگیزه می‌گیرند. درست است که این رانندگان قهرمانان امروز و فردای ما هستند ولی این قهرمانان هراس‌هایی هم دارند.

ما در زندگی برای هر چیزی دعا می‌کنیم، برای خوش اقبالی، برای سلامتی و برای امن بودن و همه این سه آرزو، آرزوی رانندگان نیز هستند.

رانندگان عاشق کاری هستند که انجام می‌دهند، آن‌ها قوی هستند و دوست دارند که کشور خودشان را در مسیر توسعه به پیش ببرند. با این حال، رانندگان به رغم قوی بودن، هیچگاه مطمئن نیستند دفعه بعد که فرمان را می‌چرخانند، چه چیزی انتظارشان را می‌کشد.

توجه داشته باشید با این که رانندگان دستمزد نسبتاً بالایی دریافت می‌کنند، ولی شغل‌شان یکی از خطرناک‌ترین شغل‌های دنیاست. رانندگان با این که این واقعیت را می‌دانند، ولی آن را به عنوان یک حرفه می‌پذیرند و با این کار در توسعه کشور مشارکت کرده و به اقتصاد آن کمک می‌کنند.

وقتی جاده‌های طولانی، بارها و مسیرهای خطرناک پیش روی رانندگان هستند، دعا کردن یکی از واجبات است. نه تنها رانندگان و خانواده آن‌ها به دعا کردن نیاز دارند، بلکه همگی ما باید برای سلامتی و ایمن ماندن رانندگان دعا کنیم. در واقع، رانندگان جان خودشان را به خطر می‌اندازند تا کارها پیش برود و مردم رضایت داشته باشند.

چرا رانندگان به دعا نیاز دارند؟

جملات و عباراتی که در دعاها به کار می‌روند، رانندگان را آرام می‌کنند، علاوه بر این، هنگامی که رانندگان در جاده هستند به آن‌ها قدرت می‌دهند و باعث می‌شوند به وقایع خوب ایمان داشته و افکار بد را از خودشان دور کنند.

دعاها به رانندگان نوعی آرامش روحی می‌دهند تا بهتر با مسائل غیر منتظره مواجه بشوند. دعا، رانندگان را به پیش می‌راند و به آن‌ها انگیزه می‌دهد تا بتوانند از پشت فرمان مسائل را مدیریت کنند. رانندگان از طریق دعا با خداوند در ارتباط هستند و دعا خواندن آن‌ها را گوش به زنگ نگه می‌دارد و باعث می‌شود از آغاز تا پایان مسیر هوشیار و امن باقی بمانند. علاوه بر این‌ها، دعا باعث می‌شود رانندگان به رویدادهای خوب ایمان داشته باشند و ذهن‌شان مثبت‌اندیش باشد. اگر کسی مثبت‌اندیش باشد، برای هر مشکلی یک راه حل خوب پیدا خواهد کرد.

برنده رقابت شدید برای عرضه کامیون‌های خودران چه کسی خواهد بود؟

اروپا و آمریکا در حال رقابتی شدید هستند تا نخستین کسانی باشند که کامیون‌های خودران روانه جاده‌ها می‌کنند. این کار، کار بزرگی است، چون کامیون‌های خودران بسیار کم هزینه هستند، امن‌ترند و به رانندگان کمک می‌کنند زودتر به مقصد مورد نظرشان برسند.

با وجود رقابت تنگاتنگی که در این زمینه وجود دارد، با این حال، به نظر می‌رسد ایالات متحد قدری از اروپا جلوتر افتاده است. در واقع، قوانین سخت‌گیرانه کمتر، شبکه بزرگراهی گسترده‌تر و نوآوری‌های زیادتر باعث شده است ایالات متحده در این زمینه از اروپا پیشی بگیرد.

البته پیش از این در اروپا ماشین‌های خودران و ماشین‌های مرتبط به هم وجود داشته است ولی تاکنون برای حمل و نقل بار از آن‌ها استفاده نشده است. برای مثال، کمپانی اسکانیا در ماه دسامبر 2017 صد هزارمین کامیونش را به سیستم ارتباط فعال مجهز کرد. این سیستم به دفاتر اسکانیا اجازه می‌دهد از راه دور عیب و ایرادها را تشخیص بدهند و رانندگان را به گونه‌ای هدایت کنند که امنیت بیشتری داشته باشد و سوخت کمتری مصرف کند.

در ماه می گذشته نیز کمپانی دایملر از نخستین کامیونی رونمایی کرد که در سطح جهانی به صورت رسمی یک کامیون خودران شناخته شد و به احتمال زیاد ظرف یک دهه آینده در ناوگان‌های حمل و نقل خدمت‌رسانی خواهد کرد. این در حالی است که کامیون‌های خودران در آمریکا راهی بزرگراه‌ها شده‌اند و مدتی است کالا و بار جا به جا می‌کنند.

ظرف شش ماه گذشته، کامیون‌ خودرانی که توسط کمپانی امبارک (Embark) ساخته شده است حدود 650 دستگاه یخچال را از ال‌پاسو در تگزاس تا مرکز توزیع آن‌ها واقع در پالم‌اسپرینگ، کالیفرنیا (650 مایل) حمل کرده است. یک کامیون خودران شرکت Uber نیز 120 میل راه پیموده و 50000 قوطی نوشابه جا به جا کرده است. شرکت Waymo نیز به تازگی اعلام کرده است حمل بار به مقصد مراکز دیتای شرکت گوگل واقع در آتلانتا را به صورت آزمایشی با کامیون‌های خودران انجام خواهد داد. البته یکی از دلایلی که آمریکا در این زمینه جلو افتاده این است که بزرگراه‌های زیاد و طولانی دارد که برای انجام پروژهای آزمایشی بسیار مناسبند. انجام چنین آزمایش‌هایی در اروپا دشوار است چون باید با دولت چندین کشور مختلف هماهنگی‌هایی صورت بگیرد.

مشکل دیگری که بر سر راه قرار دارد، بازگشت سرمایه و رسیدن به سود است. هزینه تجهیز کردن یک کامیون بدون راننده می‌تواند بیش از بیست و پنج هزار دلار باشد و هزینه صرفه‌جویی در مصرف سوخت، دستمزد کارگران و هزینه تعمیر و نگهداری باید به اندازه‌ای باشد که سرمایه‌گذاری بر روی تولید این گونه کامیون‌ها را توجیه کند. وقتی هم صحبت از قوانین و مقررات سختگیرانه پیش می‌آید، باید گفت این قوانین در آمریکا کمتر وجود دارند و سازمان ایمنی و ترافیک در بزرگراه‌ها، سرفصل‌هایی برای وضع قوانین در تمامی بزرگراه‌های این کشور تعیین کرده است. از طرفی، اتحادیه اروپا برای هر کشور عضو این اتحادیه، قوانین متفاوتی وضع کرده است و چندین کشور که مسیر کامیون‌های خودران می‌تواند از آن‌ها عبور کند، عضو اتحادیه اروپا نیستند. مشکل دیگری که در اروپا وجود دارد این است که ممکن است خلافکاران کنترل کامیون‌ها را در دست بگیرند و آن را به همراه بار به کشورهای دیگر ببرند.

با همه این تفاسیر، باید گفت بازار کامیون‌های خودران فرصت بسیار بزرگی در اختیار می‌گذارد. اگر بزرگراه‌های مناسب و مقررات غیر سخت‌گیرانه وجود داشته باشد، نوآوری‌های زیادی می‌توانند ظهور کنند و به زودی مشخص خواهد شد که کامیون‌های خودران در کدام سوی اقیانوس اطلس زودتر راهی بزرگراه‌ها خواهند شد.